چهل سخن از امام حسین علیه السلام

از ستم کردن بر آن کسی که جز خدا کسی را ندارد، دوری کنید.

  نیاز مردم به شما به خاطر نعمت‌هایی است که خدا به شما داده است. پس از آنها نگران و روگردان نباشید.

  گفتگوی علمی، نطفه ازدیاد فهم است.

  تجربة بسیار آموختن، مایه افزایش عقل است.

  همنشینی با خردمندان، نشانه آمادگی برای پذیرش است.

  جدال با مردم تنگ اندیش نشانة نادانی است .

  کسی که بخشنده باشد، بزرگ شود و هر که تنگ نظر باشد،‌خوار می‌گردد.

  با گذشت‌ترین مردم کسی است که در عین توانایی چشم پوشی کند.

  گزیده گویی و دانستن راه و روش گفت و گو از نشانه‌های دانشمند است.

  قومی خدا را به امید پاداش نیایش می‌کنند. این عبادت بازرگانان است. گروهی از روی ترس، بندگی می‌کنند. این نوع بندگی مخصوص بردگان است. مردمی خدا را از باب سپاس نعمت‌‌های او ستایش می‌کنند. این روش آزادگان است.

  هرگاه شنیدی شخصی به آبروی دیگران می‌تازد، سعی کن تو را نشناسد.

  از کاری که باید پس از آن پوزش بخواهی دوری کن. زیرا شخص مؤمن نه بد می‌کند و نه پوزش می‌طلبد. منافق هر روز بدی می‌کند و معذرت می‌خواهد.

  هر که گره از کار مسلمانی بگشاید، خداوند در دنیا و آخرت گره از کارش خواهد گشود.

  سلام نمودن هفتاد ثواب دارد که شصت و نه ثواب آن مربوط به سلام کننده  و یکی برای جواب دهنده است.

  یکی از نشانه‌های جهل و نادانی، نزاع و جدال با غیر اهل فکر است.

  همنشینی با افراد فاسق، انسان را در معرض اتهام قرار می‌دهد.

  کسی که برای جلب رضایت و خشنودی مردم، موجب خشم و غضب خداوند شود، پروردگار او را به مردم وامی‌گذارد.

  بهترین ثروت آن است که انسان به وسیلة آن آبروی خود را حفظ نماید.

 سخاوت و بخشش نوعی بی‌نیازی است.

  جز با پیروی از حق،‌عقل انسان کامل نخواهد شد.

  هرکسی ما را دوست بدارد، از ما اهل بیت شمرده خواهد شد.

  کسی که بخواهد از راه گناه به مقصدی برسد، دیرتر به آرزویش می‌رسد و زودتر به آنچه می‌ترسد، گرفتار می‌شود.

  شکر و سپاسگزاری نعمت‌های گذشته موجب می‌شود که خداوند متعال، نعمت‌های تازه‌ای به انسان لطف کند.

  اگر حوادث سه گانه فقر، بیماری و مرگ وجود نداشت، انسان در برابر هیچ چیز سر فرود نمی‌آورد.

  مانند کسی عمل کن که به مجازات در مقابل گناه و پاداش در مقابل نیکی اعتقاد دارد.

  هرکسی دوست دارد اجل و مرگ او دیرتر به سراغش بیاید و رزق و روزی‌اش افزایش پیدا کند، باید صله رحم (رفت و آمد با خویشان و نزدیکان) انجام دهد.

  شرف انسان در تقوای اوست.

  تدریس علم، پیوند معرفت است.

  اگر نتیجة اندوختن اموال،‌ترک نمودن آنهاست، پس چیزی که متروک خواهد شد چه ارزشی دارد که آدمی نسبت به آن بخل ورزد.

 آن کسی که بخشش تو را می‌پذیرد، تو را در جوانمردی کمک کرده است.

 شریف‌ترین مردم کسی است که پیش از اندرز دیگران، خود پند بگیرد و پیش از بیدار شدن دیگران، خود بیدار باشد.

  تکبر نوعی خود ستایی و خودخواهی بیجاست و شتابزدگی در کارها نوعی ابلهی است و ابلهی نشانه ضعف روحی است. زیاده‌روی در هر چیز موجب هلاکت است.

  بردباری زینت انسان است.

  از نشانه‌های عالم آن است که گفتار خود را خوب بسنجد و بررسی نماید و از حقایق علوم و فنون نظری آگاه باشد.

  بی‌مورد سخن مگوئید. زیرا چه بسیار گوینده‌ای که سخن حق می‌گوید، اما چون در جای خود نگفته است سخنش را عیب شمارند.

  در راه حق و هدایت بر ناملایمات صبور باش و از شیرینی لذت‌ها و هوس‌های نفسانی بگذر.

  عجله کردن، کم خردی است.

  کسی که تو را دوست دارد از تو انتقاد می‌کند و کسی که با تو دشمنی دارد از تو تعریف و تمجید می‌کند.

  گریه‌ای که به خاطر ترس از خدا باشد، رهایی از آتش است.

  از نشانه‌های عالم، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی از نظرات مختلف است .